TRENDEYİM

Bazen trene biniyorum,

Yarışıyorum elâlemle oturacak yer için.

Hiç görmediğim insanlarla,

Yolculuk ediyorum aynı yere gitmek için.

Bindiğim tren İstanbul'da tabii.

Tren değil sanki transatlantik gemisi.

Kimisi siyahi kimisi Avrupai

Kimisi de benim gibi Türkiyeli

Kiminin başında sarığı, göğsüne kadar sakalı

Kiminin üstünde takım elbise, elinde evrak çantası

Bayanlar da tabii çeşit çeşit,

Kiminin saçı rengarenk kiminin başı kapalı.

Ah benim talihim, şiiri yazarken bir kadın bindi.

Çocuğu böbrek hastasıymış, diğer çocuğu kundakta sabi.

Size de olmuştur elbet, "Doğru mu söylüyor yalan mı?"

Acaba pis bir dilenci mi yoksa gerçekten yardıma muhtaç mı?

Aklımdaki tek soru bu değil.

Acaba karşımdaki neye gülüyor?

Yanı başımdaki neden somurtuyor?

Ne sıkıntısı var da içine atıyor?

İşte dedim ya bazen,

Oturduğunuz yerde böyle hissedersiniz.

Dertlisiyle, keyiflisiyle

Bir keşmekeşin içine düşersiniz.

Sonra hoparlördeki hanımefendi,

İneceğiniz durağın adını söyler.

Siz de sorularınıza cevap bulamadan

Trenden inip yolunuza gidersiniz.